کی به آتش می کشی تسبیح یا قدّوس را           روح سرگردان این پـروانۀ مـأیـوس را

کور سوهای چراغ عـقـل مردم منکـرند           روشنایی های آن خورشید نا محسوس را

از صدای موج سرشارند و با ساحل دچار           گوش ماهی ها چه می فهمند اقیانوس را

نسل در نسل زمین گـشتـند تا پیـدا کـنند           سایۀ پر های رنگـارنگ آن طاووس را

تلخ وشیرین جهان چیزی به جزیک خواب نیست           مرگ پایان می دهد یک روز این کابوس را